Elektrokoagulacja szyjki macicy

Polega na spaleniu (ale nie zwęgleniu) chorych tkanek iskrą elektryczną. Łuk elektryczny tworzy się między końcówką roboczą aparatu (koagulatora) a elektrodą bierną, czyli metalową płytką umieszczoną tuż pod pośladkami. Metoda jest bardzo skuteczna, bo niewielką elektrodą lekarz może dotrzeć do każdego chorego miejsca. Zabieg nie jest bolesny, ale kobieta czuje nieprzyjemny zapach przypalonego mięsa oraz działanie prądu (niemiłe szczypanie).

Lekarz może zdecydować się na przeprowadzenie zabiegu w przypadku kiedy:

• zostają rozpoznane nadżerki szyjki macicy lub leukoplakia,
• pacjentka ma duże kłykciny kończyste,
• zostaje rozpoznana dysplazja szyjki macicy małego, średniego i dużego stopnia.
• otrzyma nieprawidłowy wynik badania histopatologicznego pobranego wycinka z szyjki macicy, a także badania histopatologicznego potwierdzającego nieprawidłowe wyniki badania cytologicznego oraz kolposkopowego szyjki macicy

Elektrokoagulacja może (gdy zostanie użyty prąd o zbyt wysokim natężeniu) spowodować trwałe blizny na powierzchni szyjki macicy lub zwężenie jej kanału. Konsekwencją tych powikłań bywają bolesne miesiączki oraz trudności z rozwieraniem się szyjki macicy podczas porodu. Wypalenie najlepiej zrobić zaraz po miesiączce.

Po zabiegu nabłonek goi się nawet do 3-5 tygodni. W tym czasie mogą się pojawić upławy o nieprzyjemnym zapachu i plamienia.

Pacjentka przez cały okres gojenia musi powstrzymać się od współżycia, kąpieli w wannie oraz przestrzegać higieny osobistej. Obfite upławy wymagają stosowania podpasek.

• nawracające stany zapalne przy­datków,
• ostre i podostre zapalenia przymaciczy, objawiające się bolesnością w czasie poruszania macicy i zmianami w okolicy przydatków,
• zapalenia szyjki o rop­nej wydzielinie,
• ciąża,
• gruźlica płuc,
• choroby nowotworowe.